Verbinding is een levensbehoefte

Hij zat vast in een disfunctionele relatie waarin de partner emotioneel en fysiek onbereikbaar was door eigen traumatisering in haar kinderjaren.

Zijn vroegkinderlijk trauma werd uitvergroot maar bovenal verder verwaarloost.

Er werd geprikt in open wonden waarin hij niet kon helen maar hij langzaam zelf steeds zieker werd.

Verbinding is een levensbehoefte....

Zijn verlangen naar verbinding maakte hem grenzeloos.

Wanhoop dreef hem tot waanzin.

Vanuit een eigen behoeftigheid werd er over de grenzen gegaan van het kind.

Het kind werd op een voetstuk geplaatst en werd de redder / helper van haar vader.

In ruil kreeg zij zijn eeuwige dankbaarheid, koestering en warmte.

Het kind werd een icoon een medgezel en haalde eigenwaarde uit de belangrijke rol die zij had in het redden van haar vader.

Zijn behoeftes voorzien werd haar levensmissie, haar bestaansrecht.

Zijn trots, steun en toeverlaat.

Kom maar bij mij zij hij zonder woorden waar zij troost vond in de pijn die zij samen deelde want ook haar moeder was onbereikbaar voor haar.

Het kind wat afhankelijk was van de zorg van haar vader nam zijn behoeftigheid voor lief cijferde zichzelf weg en werd dienstbaar aan hem en vele andere mannen in haar leven.

Ze nam hem als voorbeeld en leerde en kopieerde ongezond en grenzeloos gedrag. Zij ging onveiligheid ervaren als veiligheid.

Zijn lot werd haar lot en zo kwam ook zij in disfunctionele relaties terecht.

Zij werd een overlever net als haar vader.

Ze kreeg adelaarsogen waarin ze hem nauwlettend in de gaten hield.

Ze leerde iedere beweging kennen en sprong in waneer hij dreigde om te vallen.

Ze absorbeerde emotionele overbelasting wanneer hij dreigende te verdrinken in het absorberen van anderen om zijn eigen leegte niet te hoeven voelen.

Ze sprong in de brass voor hem zodat de klappen die vielen minder hard waren en hem pijn bespaard bleef.

Ze kon hem lezen met haar ogen dicht.

Er was een diep vertrouwen waarin een half woord genoeg was.

Zij keek naar hem op.

Ze voelde zich veilig in zijn aanwezigheid omdat ook hij,  haar reddingsboei was.

Ze vonden elkaar in de leegte waarin zij diep verbonden raakte en samen langzaam ten onder gingen.

Lang hielden zij elkaars hoofd boven water en zwommen zij samen in een oneindige leegte wat een gevoel van samenhorigheid gaf.

Tot de nood zo hoog werd dat zelfs na alles wat zij voor hem had gedaan hij haar onderwater duwde om zelf boven water te blijven.

Hij verdronk langzaam in zijn eigen eenzaamheid en nam het kind mee naar de bodem van een zee vol tranen.