Hoop

Wat ik zie is dat er vanuit de geestelijke gezondheidzorg weinig aanspraak word gedaan op de innerlijke eigen kracht van de cliënt zelf.

Er word vaak benaderd vanuit angst, waarbij het vertrouwen in het zelfherstelend vermogen uit blijft. Een leven lang medicatie een leven lang dezelfde diagnose. 

Eens psychotisch altijd psychotisch?

Wat maakt dat zij het vertrouwen helemaal verliezen in zichzelf en een bepaalde afhankelijkheid gaan voelen naar de hulpverlening.

Het enige wat er aan de hand is, is dat zij TIJDELIJK minder draagkracht ervaren.

En met de juiste ondersteuning kan draagkracht weer toenemen en kunnen medicijnen ook weer afgebouwd worden. Medicatie is een tijdelijke oplossing.

Nee je bent niet voor altijd ziek, wel als het systeem dit mee in stand houd.

Het zegt veel over het zorgsysteem wat gebaseerd is op angst het ontbreekt vaak aan vertrouwen en hoop.

Eigen regie word vaak juist ontnomen.

Neem je het lichaam mee in de beweging van herstel en je verlaagd de stress respons in het lichaam zal draagkracht altijd weer toe nemen. Wat maakt dat psychische klachten verminderen of zelfs af nemen.

Als lichaamsgericht alternatieve therapeuten meer toe gelaten zouden worden in het zorgsysteem.

Zou er een veel completer aanbod aangeboden worden voor hen die aangeraakt moeten worden. Zodat zij veiligheid gaan ervaren in de verbinding met eigen lichaam en stress in het lichaam af kan nemen. 

Wij mensen hebben lichamelijk contact nodig. Wij ontspannen bij veilige aanraking in contact zijn met de ander is een levensbehoefte maar niet vanzelfsprekend bij trauma.

Een vraag die ik mijzelf stelde hoe kan het toch dat mensen binnen de ggz waaronder ik zelf een lange tijd van mijn leven, altijd weer terug keren met dezelfde problemen, soms zelf erger als voorheen na jaren therapie?

Als je het lichaam niet mee neemd in de beweging van herstel. Zullen zij doorgaan in onbewuste patronen wat er toe leiden dat zij altijd weer op t zelfde punt uit komen. Elke keer als hun draagkracht af neemd doet het in afbreuk aan het vertrouwen in zichzelf. Wat maakt dat een negatief zelfbeeld juist sterker word en de hulpeloosheid groter. 

We houden hiermee het ziektebeeld in stand.

Ik zou bijna zeggen een bepaalde codependentie tussen hulpverlening en zorgvragers?

Naar mijn zienswijze hebbe we te maken met een getraumatiseerd zorgsysteem wat gebaseerd is op angst met onbewuste bindingen. Het wankeld aan alle kanten, het heeft vernieuwing nodig zodat het gezonder kan worden.

De ggz mist vele aspecten van de volledige mens.

Hallucinaties zijn geen teken van waanzin maar een teken van spiritualiteit.

En dissociatie een logisch gevolg van stress.

Mensen kunnen gevoelens voelen van andere mensen waardoor ze in de war raken.

Er is een naam voor alle diagnoses die er zijn dat is STRESS. 

De gradatie van de psychische klacht zegt alles over de lading aan stress die aanwezig is in het lichaam.

Het is veel simpeler als dat we denken.

Je veilig voelen is het antwoord