Alsof je vergeten bent wie je was…

Een ontwrichting, een shut down, na dat je een ontwrichting mee hebt gemaakt en je een herstelproces in gaat moet je opnieuw ontdekken wie je bent, wie je was wie je wil zijn.

Het is een lange weg daar waar we omvallen, omdat onze fundering niet stevig stond.  Wanneer we de eerste steen leggen op weg naar herstel, voelt het wankel en onwennig aan. Want vertrouwen op de fundering die er lag doen we niet meer het bracht ons immers tot een ontwrichting.

Ik noem de ontwrichting altijd code zwart de crisis de omkeer zogenoemd. Vaak komen we eerst een paar keer bijna in zwart voor het pikzwart word. We krijgen al een gelangde tijd signalen, eerst dacht ik negeer ze ik bewust. Nu weet ik dat mijn onbewuste patronen er toe leiden dat ik signalen niet opmerk of negeer simpelweg omdat mijn overlevingsdrang sterker is. Het is vaak geen kwestie van niet willen luisteren of niet willen veranderen. We willen wel los komen uit de patronen die ons gevangen houden maar ze zijn simpelweg te sterk, we zijn slaaf van onze eigen trauma en overlevingsmechanisme, en zo gooien we onszelf over de kop. 

Stil staan is geen optie....

Zo zie je dat mensen die trauma in zich dragen, moeilijk echt rust kunnen nemen, zij kunnen niet stil zitten. Zij worden gek van de onrust in hun lichaam. En vallen van de ene trigger in de ander, hoe dieper de trigger hoe groter de vlucht. We rennen voor ons leven, we worden roekeloos, zijn maar half aanwezig we zijn er niet echt. Zo’n stoomversnelling kan er voor zorgen dat het voelt alsof je over de kop gaat. 

Door het gebrek aan lichaamsbewustzijn wat ontstaat door dissociëren vanuit trauma, merken we vaak de vroege signalen van stres niet op. 

Pas bij de extreme signalen, en dan zijn we al verre over onze grenzen heen zullen we de lasten ervaren, en niet perse van ons lichaam. 

Maar van de geest die reageert op het lichaam, waar de geest zwart kleurt heeft het lichaam het zwaar.

Rust nemen is in een herstel proces heel belangrijk, maar hoe rust nemen als we continu geraakt worden. En je telkens in een automatisch patroon schiet waarmee we onszelf onbewust over de kop gooien?

En op die manier onbedoeld elke keer uit komen bij code zwart tot de laatste klapper en we een ontwrichting mee maken. 

We gooien onszelf niet bewust over de kop. 

Als je een herstelproces in gaat, zal je de patronen gaan aanschouwen, je zal je eerder bewust worden van het feit dat je aan het rennen bent zodat je de vlucht kan onderbreken, en je op die manier je wonden vanuit trauma kan verzorgen. 

We rennen er niet meer van weg maar blijven...

Een uitdaging als je je hele leven hebt gerend voor je leven, wat je uiteindelijk je leven zal kosten als je er niet voor kiest te blijven, ook als het moeilijk word. 

En dat is de paradox van trauma.....

Wil jij de regie over jou leven terug?

Ervaar dan eens wat lichaamsgerichte holistische therapie voor jou kan betekenen in je herstelproces.