Contact verbreken met je ouders, om jezelf te beschermen...

29 november 2022

Dat doe je toch niet het blijven toch je ouders? Het is een eenzaam besluit, achter je zelf blijven staan waar anderen niet achter je staan vergt een groot doorzettingsvermogen. Het gaat gepaard met schaamtegevoel, schuldgevoelens een diepe eenzaamheid. Een confronterende waarheid wanneer we de opluchting voelen maar daar in tegelijk het gemis en de leegte in onszelf. Een proces van rouw, van ontkenning, boosheid, verdriet, schuldgevoelens, depressie, opluchting, acceptatie. Een bitterzoete overwinning waar in zelf liefde voorop staat.

Afstand nemen, van de mensen waar je van houd om je eigen psychische kwetsbaarheid te beschermen. Is niet altijd een keuze maar soms is het noodzaak. Wanneer je opgroeit in een disfunctionele omgeving en het je ouders zijn die jou triggeren in jou diepste pijn, waardoor je elke keer weer volledig uit balans raakt en je de grip op het leven verliest omdat dit heftige stressreacties met zich mee brengt vanuit ptss ''posttraumatische stres stoornis''.

Komt er een moment in het leven dat je voelt, ik heb er alles aan gedaan om het wel te laten werken, ik kan niet meer verder als dit. Je bereikt je limiet een limiet wat al jaren eerder ver overschreden is. Maar door de loyaliteit die je voelt als kind naar je ouder is het bijna een onmogelijk opgave om het contact met de ouders te verbreken, los van de maatschappelijke norm waar in er bijna word verwacht dat we als kinderen trouw blijven aan de behoeftes van onze ouders. Deze pijnlijk waarheid aan kijken in jezelf is moeilijk, zeker omdat de ouders zich vaak van geen kwaad bewust zijn, zij leven al jaren in dezelfde destructieve patronen en jij draait daar onbewust in mee. Dat is hun manier van leven geworden en door een gebrek aan spiegeling en zelfreflectie kunnen zij de koppeling niet zien tussen het gedrag van het kind en hun eigen gedrag. Terwijl het kind een spiegel is van hun pijn, door de projectie van het eigen lage zelfbeeld van de ouder voelen deze kinderen zich vaak het zwarte schaap van het gezin. De focus word gelegd op de kwetsbaarheid van het kind hierdoor gaan zij voorbij aan hun eigen psychische kwetsbaarheid. Echt naar het kind kijken betekend ook echt naar zichzelf kijken. Wat een onmogelijk opgave kan zijn als de mechanismes rond om de trauma pijn zo sterk zijn geworden dat zij zich zijn gaan identificeren met deze pijn, dit is hun identiteit geworden en dat los laten betekend bij het gat aan komen van het gebrek aan eigen identiteit een diep gat waarin zij de pijn voelen van de basis die er nooit is geweest. Vaak hebben deze kinderen waar onder ik zelf, al vaak geprobeerd om afstand te nemen. Je los weken uit de binding met je ouders is een pijnlijk proces, zeker wanneer je zo in symbiose verstrengelt zit met hen en hun eigen pijn, dat de pijn van je ouders een deel van je eigen identiteit is geworden en jij niet goed weet wie je bent zonder hen. Vaak zijn andere gezinsleden zoals broers of zussen zich ook niet bewust van het feit dat er ongezonde bindingen zijn zij weten niet beter dit is wat zij kennen en is voor hen normaal. Natuurlijk voelen zij in de onderstroom wel dat er iets niet klopt. Maar de loyaliteit van het kind naar de ouder is groot. En wanneer er aan heilige huisjes word gerammeld zal het systeem in opstand komen. Wat weer voor een grote druk zorgt bij diegene die psychisch zo zwaar belast is met de disfunctionaliteit van het systeem. En de verantwoordelijkheid voelt om te blijven in een systeem wat alles behalve gezond is om in te zijn. Zij worden er letterlijk psychisch en lichamelijk ziek van en gaan vaak over al hun eigen grenzen heen om loyaal te zijn aan het systeem waar in zij opgroeide. 

Het contact verbreken is vaak de enige optie om echt los te komen uit dit verstikkende beknellende systeem, en daar mee breken zij met de ongezonde patronen die voortkomen uit trauma. 

Zij maken zich los uit dat wat ze kennen en gaan op zoek naar een andere weg. Zij moeten gaan voelen wie zij zijn zonder de verstrikking met hun ouders. Hun eigen identiteit op nieuw vinden schuld en schaamte los laten en doorvoelen. Zij zijn niet verantwoordelijk voor de pijn van de ander.

Een kopp-kind, kind van ouder met een psychische kwetsbaarheid, gaat van uit loyaliteit de ouder dragen. Deze taak hoort niet bij het kind, de ouder hoort voor het kind te zorgen en zijn eigen verantwoordelijkheid te nemen voor eigen gevoelens. Hier in zie je dat systemisch gezien de verhoudingen niet kloppen tussen ouder en kind. Het is dus van groot belang voor deze kinderen dat zij los komen uit dit disfunctionele systeem en zorg gaan dragen voor hun eigen kwetsbaarheid en de psychische problemen die ontstaan zijn door het opgroeien in dit systeem. 

En dat noemen we zelf liefde want je kunt er pas zijn voor de ander als je er bent voor jezelf. Want wanneer we de verbinding aan gaan met ons zelf dan pas kunnen we ons echt verbinden met de ander.