Crisis

Het is bijzonder hoe er wordt gehandeld wanneer een mens zo ontregeld raakt dat het dierlijk instinct naar de voorgrond komt.

Een logisch gevolg van trauma vind ik zelf. 

Een systeem wat het niet meer kan reguleren zal automatisch overschakelen naar het reptielenbrein waar we 3 keuzes hebben: vechten, vluchten of bevriezen.

In de uitingsvorm van een psychose kun je dit uitvergroot waarnemen. Helaas wordt er niet op die manier naar psychoses gekeken, maar wordt voornamelijk de waanzin benadrukt en onderdrukt terwijl we hier een mens zien in noodgevaar.

Vaak wordt angst niet verminderd maar versterkt omdat er met angst, chaos en frustratie op gereageerd wordt.

Vaak wordt er vanuit onkunde en onwetendheid niet juist gehandeld in crisissituaties zoals deze.

Een psychose is niks anders als een extreem uitvergrote dissociatie waarin een mens het contact met eigen lichaam compleet verliest. Dit gebeurt in dit geval omdat er in grote mate een ontregeling plaats vind in het lichaam. Vaak is er een ruime aanlooptijd geweest voor men in deze staat van zijn terecht komt en waar dus niet juist naar wordt gehandeld.

Wonden worden eerder verwaarloost en onderdrukt of ontkend en verdoofd.

Het bovenstaande maakt dat de ontregeling die gaande is in het lichaam niet de juiste verzorging krijgt en niet in goede banen wordt geleid. Vaak zie je dan dat emotieregulatieproblemen juist erger worden in plaats van minder en ontstaat er een ernstige verstoring in het lichaam. Men raakt zodanig ontregeld dat zij geen andere keuze hebben dan uit contact treden met hun eigen lichaam; oftewel een psychose krijgen.

Wat er dan gebeurt is dat er grootse paniek ontstaat omdat zij uit verbinding raken en vanuit deze dissociatie niet terug kunnen keren. Het fort wat zij zojuist verlaten hebben staat in de fik. Er ontstaat innerlijke paniek en ze verliezen op die manier grip op zichzelf en het leven.

Zie het als een gewond dier waar wonden open en bloot liggen. Hoe meer je het dier probeert te benaderen, hoe harder het dier uit zal halen uit angst; hij beschermd tevens slechts zijn wonden. We hebben het hier over een hoog kaliber gevaar waarin zij verkeren. Deze mate van onveiligheid is traumatiserend voor hen om in te zijn en wanneer er niet juist gehandeld word ligt her traumatisering op de loer. 

Overlevingsdelen worden allemaal tegelijkertijd actief door deze grote mate van onveiligheid, wat maakt dat het zelfs kan lijken op iets bovennatuurlijks. Ze worden bijvoorbeeld super sterk; dit is een overlevingsdrive waarin alle lichaamseigenstoffen hyperactief worden zodat zij het gevaar wat dreigt aankunnen. Ze halen uit zoals een tijger of een haai dat zou doen zodra er gevaar nadert en doen op die manier geliefden of mensen die in de buurt zijn pijn. Adrenaline gutst door hun aderen waardoor pupillen gitzwart worden. Heb je ooit een kat gezien die doodsbang was en zijn pupillen goed bekeken?

Wat deze mensen nodig hebben in het moment is veiligheid, zo min mogelijk prikkels van buitenaf en/of een persoon die zij vertrouwen. Een zachte deken of donkere kamer met sfeerverlichting waar zij kunnen schuilen. Aanwezigheid, wellicht met een muur tussen hen, zodat zij niet direct in contact zijn met een ander maar wél in de buurt van een ander kunnen zijn. Verbinding is nou eenmaal een primaire levensbehoefte.

Een voorzichtige benadering. Een zacht kussen waar ze zich aan vast kunnen houden. Rustgevende muziek of stromend water.

Warmte, een warme hand.

Aanraking is essentieel bij deze crisis.

En dan niet aanraking onder dwang; we hebben het hier nota bene over een open wond.

Hoe benader je een open wond? Daar duik je natuurlijk ook niet met drie man sterk op. Je kijkt hoe je deze het beste kan verzorgen zodat de schade beperkt blijft.

Men heeft aanraking nodig om het systeem tot rust te brengen waardoor het systeem kan co reguleren. Emotieregulatie is in deze staat van zijn praktisch onmogelijk. 

Wat tot op heden nog steeds vaak gebeurt is verdoven, waardoor mensen regelmatig niet goed herstellen. Dit is als het ware leven met een pleister die uiteindelijk weer vervangen zal moeten worden als ze niet leren hoe deze wond juist te verzorgen. Hierdoor volgen er na een psychose vaak meerderen.

Mensen met een psychose worden vaak zwaar aan de medicatie gezet zoals bijv. antipsychotica, wat naar mijn ziens de problematiek niet oplost maar enigszins verlicht voor een korte of lange periode. Dit kan even effectief zijn maar je ziet vaak dat de daadwerkelijke problematiek door de zorgvuldig afgeplakte pleisters heen komt. Toch wordt dit vaak ingezet door het zorgsysteem… zij weten niet hoe deze wond te verzorgen omdat het ook in dit systeem aan veiligheid ontbreekt.

Deze verwarde of zeg liever ontregelde mensen hebben geen crisisdienst nodig die met zwaaiende sirenes binnen komt stormen en met drie man sterk boven op hen duikt. Geen medicatie onder dwang, een dwangbuis of handboeien: maar ruimte om in te bewegen. Geen kale politiecel, tl-buizen of ziekenhuis bedden waar ze aan vast geketend worden. Geen dreigende grote mannen tegenover kwetsbare ontregelde vrouwen waar grenzen al eerder vaak ver overschreden zijn.

Maar een zachte hand van iemand die hen begrijpt. Iemand die niks van hen moet. Iemand die gewoon aanwezig is bij de chaos. Iemand die hen subtiel en zacht benaderd waarin veiligheid, vertrouwen en begrip voorop staan.

Geen angst maar vertrouwen. Geen duwen of trekken, maar een uitnodigende hand die hen vertelt dat het wel goed komt.

Geen rare blikken die de paniek bevestigen dat er iets verschrikkelijks aan de hand is, maar een blik die vertelt dat het oké is, ookal lijkt zijn of haar wereld nu een beetje gek.

Ze hebben geruststelling nodig: géén crisis! 

Het wordt een crisis omdat er niet juist gehandeld wordt in deze problematiek.

Dat is de crisis. Niet de mensen, maar hoe er om wordt gegaan met hen.