Een terugval in oude patronen in oud gedrag...

31 januari 2023

Afgelopen weken voelde het alsof ik in een rollercoaster zat. Ik maakte mij zorgen en vroeg me af hoe ik hier beland was. Ik voelde even niet de stevigheid van mijn eigen basis waar ik zo hard voor gewerkt heb, dat ik hem even niet voelde betekend niet dat hij er niet is. Vaak denken we als we in een terug val zitten dat alles waar we zo hard voor gewerkt hebben dat dat er niet meer is. Het is er beiden, mijn oude weg ligt er nog steeds en zal daar blijven liggen het is aan mij hoelang ik hier in verblijf. Mijn nieuwe weg waarin ik stevig sta en verankerd ben in mij zelf is er ook.

Ik wankelede en viel, door dat ik de balans even verloor werd mijn draagkracht minder groot. Waardoor ik moeilijker de triggers kon filteren die mij emotioneel raken. Wanneer ik geraakt word in trauma pijn krijg ik Ptss klachten, daarom is doseren in afstand en nabijheid in contacten van essentieel belang in deze fase van mijn herstel.

Wanneer we de stevigheid van onze eigen basis nog aan het opbouwen zijn omdat we aan het herstellen zijn. Is het een hele uitdaging om overeind te blijven staan, wanneer het begint te waaien bij iemand waar je veel om geeft. Jou storm onderscheiden van de ander is moeilijk wanneer je zelf nog niet altijd stevig staat.

Er zit een dunne scheidingslijn tussen meeleven en mee lijden. Zeker wanneer je opgroeide in een gezin waar je als kind de emotionele lasten van je ouders bent gaan dragen als van jou. En dit een moeilijk te doorbreken patroon is in je leven. Voor mij is het de uitdaging als empaat heel dicht bij mezelf te blijven en de storm bij de ander waar te nemen, maar niet op mij te nemen. Een hele uitdaging en een diepliggend trauma van het Kopp-kind in mij. Ik stap al snel in de rol van de drager wanneer een geliefde door zwaar weer word geraakt.

Afgelopen weken stapte ik in een valkuil het waaide bij de ander de wind die ik daar voelde werd mijn wind. Ik leverde energie in de ander vroeg dat niet van mij maar dat is het patroon dat is wat ik als kopp-kind leerde. De loyaliteit die een kind voelt naar de ouder is enorm zijn/haar leven hangt af van de verzorger we hebben het hier dus over leven en dood. Wanneer de ouder in zwaar weer terecht komt. En je leerde niet wie jij bent en wie de ander is, omdat er een gebrek aan eigen identiteit speelt door een symbiotische binding tussen ouder en kind. Word de storm van de ouder ook de storm van het kind. Het kind lijd onder het lijden van de ouder. Deze dynamiek achtervolgd mij al mijn hele leven en langzaam maak ik mij los van dat wat mij nooit heeft gediend. Het is een oude gewoonte een platgelopen pad een onbewuste handeling. Waar het over gaat is het moment dat je je bewust word van het patroon zonder te oordelen. Dat is het moment dat je een keuze hebt om de weg op je nieuwe pad te vervolgen. Even dacht ik er in te zullen verdwijnen tot ik er achter kwam dat ik dat niet deed en er mijn kracht weer uit kon halen.