Eigen ruimte..

Mijn halve leven deelde ik mijn eigen ruimte met anderen of leverde ik deze volledig in. 

Ik fungeerde als een draagbalk bij iemand in zijn kelder om hem mee omhoog te houden. 

Heb ik mijzelf laten uit buiten. 

Zat ik vast in parasitaire traumabindingen.

Leende ik mijn lichaam uit als prullenbak waar iedereen zijn shit maar in kwijt kon. Zat ik vaak in grensoverschrijdende situaties en dynamieken. 

Werd er misbruik gemaakt van mijn grote hart waar in ik ten koste van mezelf voor de ander zorgde. 

Was de leegte in mijzelf zo groot dat ik als een spons was en mijn hele omgeving absorbeerde. 

En mijzelf vervuilde met toxische energie, relaties, vriendschappen, omgeving, drugs.

Ik gaf geen grenzen aan en de ander merkte deze ook niet op of waren zelf te druk met overleven waardoor ze het voor lief namen. 

Zij hadden iets nodig ik wilde het wel leveren. 

Dat het ten koste van mezelf ging daar dacht de overlever aan de andere kant niet aan.

Hij was immers aan het overleven. 

Mijn halve leven is mijn eigen ruimte opgeslokt, vervuild vergiftigd. 

Ik was een vis die zwom in troebel water en had niet eens door dat mijn water steeds troebeler werd. 

Tot ik in helder water terecht kwam en in een intens rouwproces terecht kwam.

Waarin ik ging voelen en ervaren hoe giftig de contacten en situaties waar ik mij in bevond waren voor mij. 

Ik begon de pijnlijke waarheid te voelen van het gif wat ik tot mij nam en de hartverscheurende dynamieken die in mij leefde te ervaren te zien waaruit ik deze beweging maakte.

Ik ben een overlever ik hielp de andere overlevers ten koste van mij zelf.

Dat niet meer doen was als het opgeven van mijn bestaansrecht ik bleef achter in een oneindige leegte.

Toen ik stopte met het vullen van de leegte en uit de contacten stapte die giftig ware kwam ik aan bij mijn eigen verscheurde hart.

Leeg en eenzaam de graving naar gif het afkicken van was pijnlijk.

Gezonde voeding tot me nemen was moeilijk.

Meer helder water toe laten was dood eng.

Dus maakte ik nog met regelmaat uitstapjes naar donker water en nam ik af en toe het gif tot me wat ik kende. 

Voelend dat dat geen optie meer was.

Rouw verdriet, ik liet het giftige leven steeds meer achter mij en bleef alleen achter met mezelf.

Ik begon de leegte te voelen de eenzaamheid het verdriet van dat was er allemaal nooit is geweest.

De leegte maakt plaats voor ruimte....

Zoveel ruimte mijn eigen ruimte een volle leegte.

Nu ben ik niet meer bang voor de leegte het is mijn ruimte.

Mijn bewegingsruimte mijn ademruimte!

Als iemand in mijn ruimte komt ben ik bang dat ze mijn ruimte in zullen nemen.

Ik werk aan mijn grenzen die ik lang niet heb gevoeld waar ik aan moet wennen.

Ik heb grenzen ik heb een lichaam mijn lichaam.

En ik heb zeggenschap over wie ik binnen laat.

Want waar ik aanwezig ben kan de ander niet binnendringen. 

Dus ik werk aan de verbinding met mijzelf. 

En op die manier kan ik gezond in verbinding zijn met de ander.