Grijsgebieden verkennen

24 oktober 2022

Grijsgebieden verkennen...

Mensen met een psychische kwetsbaarheid, daar bij zie je vaak dat het of dit of dat is, zwart of wit. En er weinig nuances daar tussen in zitten oftewel het grijsgebied is weggevaagd. Zei hebben niet geleerd om mee te bewegen in de stroom van emoties. En schieten van het ene naar het andere eind, dit is vermoeiend en verwarrend en kan voelen als een rollercoaster. Dit beeld is bijzonder mooi geschetst in de animatiestukjes in de documentaire van Nikki, een meisje van ouders met een psychische kwetsbaarheid , een kop-kind zogenoemd. Daar zie je dat ze in een achtbaan heen en weer word geslingerd tussen de emoties van haar moeder en haar zelf.

Deze mensen worden getriggerd in traumapijn, en vallen van rustig vaarwater van het ene op het andere moment, in een storm met hoge golven en zwarte wolken daar waar de lucht helder was worden zij overvallen door onrust, chaos en pijn. En het bootje wat zo rustig kabbelde op zee slaat wild heen en weer, zij proberen hou vast te vinden in zichzelf, maar het bootje is kwetsbaar. Waardoor zij niet de veiligheid ervaren in zichzelf en het vertrouwen niet voelen dat zij deze storm zullen doorstaan.

De uitnodiging voor deze mensen is dat zij hun eigen bootje steviger mogen maken. Zo dat zij met een rustig en fijn gevoel deze stormen aan kunnen in zichzelf en buiten zichzelf. Want het onderscheiden van je eigen storm en die van anderen is moeilijk, wanneer je niet goed weet wie je zelf bent, door het ontbreken aan eigen identiteit door de afsplitsing van trauma.

Op deze manier kunnen zei grijs gebieden verkennen en met afstand kijken naar de storm die zich aandient.

Zij mogen leren varen, en de veiligheid van hun eigen bedding gaan voelen de verzachting en bescherming van hun eigen zijn. Dat wat zij gemist hebben mogen zij aan zichzelf gaan geven. Zodat zij gaan zien dit gaat voorbij ik zal niet verdwijnen in deze storm.

Wanneer we trauma opgelopen hebben is onze stevige basis, onze identiteit verscheurd. En voelt de bodem waar wij op staan onvast, we worden heen en weer geslingerd door het leven.

Buiten ons zelf vinden we de houvast niet, of tijdelijk. We worden afhankelijk van anderen, in relaties, hulpverleners, instanties, medicatie want we voelen de stevigheid van ons eigen bedding niet. Raken vast in verstrikkingen, wederzijdse afhankelijkheid en wanneer de ‘’de ander’’ verdwijnt uit ons leven. Storten we in en komen we terug bij ons eigen bootje, met een verscheurd hart, en verdrinken we in onze eigen tranen. En gaan wanhopig op zoek naar een andere reddingsboei. Deze cyclus zal zich herhalen tot zij besluiten, te werken aan hun eigen bedding, hun wonden aan nemen als delen van zichzelf. Om zo de verbinding te herstellen met hun eigen hart hun eigen zijn. Want daar waar liefde is, is geen angst en daar waar geen angst is, is vertrouwen. En daar waar we vertrouwen voelen, voelen wij ons veilig. En daar waar het veilig is, daar is de rust in ons zelf.