Hoe emoties liggen te wachten in de schaduw op ons licht

16 september 2022

Het fascineert mij hoe mensen op wilskracht standje overleven bergen kunnen verzetten. Prima kunnen leven zich gelukkig kunnen denken terwijl de onderstroom en geblokkeerde gevoelens  en emotionele pijn ook aanwezig zijn en zij daar geen contact mee hebben. 

Hoe vaak ik als empaat wel geen mensen tegen kom waar veel blokkades en emotionele pijn aanwezig zijn. Maar waar de persoon voor me geen contact mee heeft vaak zijn er wel signalen zoals vermoeidheid, hoofdpijn, onverklaarbare vage lichamelijke klachten maar de daadwerkelijke emotionele pijn daar onder hebben de mensen vaak geen contact mee.

Dat heeft mij in het verleden vaak verward wanneer ik voelde dat er van alles speelde en de ander zei dat dat niet het geval was wat een oprecht antwoord was weet ik nu zij voelde echt niet wat ik oppikte in de onderstroom. Mijn gevoel klopte niet werd mij vaak verteld nu weet ik dat de gevoelens die ik oppikte nog verborgen waren voor de ander zij liggen te wachten in de schaduw op ons licht.

Mijn oma was een mooi voorbeeld van een overlever zij haalde uit iedere dag wel een geluksmoment haar leven zag er kleurrijk uit haar gezicht zat altijd in de plooi ze droeg prachtige kleren was altijd mooi opgemaakt en leefde in overvloed. Ze stond altijd klaar voor iedereen was vrijgevig en gul iedereen was welkom. Ze was het meest gasvrije mens wat ik ooit heb gekend in mijn leven. Ze straalde kleur uit zelfverzekerd een harde werker. Ze reisde de hele wereld rond en vertelde de mooiste verhalen ontmoeten de leukste mensen en had een rijk netwerk aan mensen die ze haar leven binnen liet. Als ik binnen kwam stond ze altijd in de keuken maakte de lekkerste dingen en iedereen was welkom. Ze genoot van haar leven en alles wat dat leven te bieden had.

Maar als je dieper ging kijken onder dit prachtige masker vol met kleur. Zag je daar achter een vrouw die nooit stil kon zitten die altijd onderweg was ze leefde in een vlucht had geen rust was altijd om 5 uur wakker omdat haar hoofd over uren maakte en ze haar diepere gevoelens met niemand deelde. De pijn die ze mee droeg in haar leven was voelbaar voor haar kinderen en het masker wat ze droeg was pijnlijk voor hun. Toen mijn oma kanker kreeg zag je hoe de overlever door wilde gaan met overleven en hoe haar lichaam het langzaam op gaf. Mijn oma was met haar wilskracht in de laatste weken nog op het vliegtuig gestapt naar Spanje terwijl 5 meter lopen al te veel was en ze vel over been was. Zij stapte op de fiets terwijl ze midden in een chemokuur zat en belde ons dan halverwege dat ze niet meer verder kon en was oprecht iedere keer verbaast dat het niet lukte zoals ze dat in haar hoofd voor zich had gezien. Tot grote frustratie van haar kinderen die de pijn zagen waar mijn oma zelf niet naar kon kijken zoals ze dat haar hele leven al deed. Iedere keer weer was het een gevecht tussen haar kwetsbaarheid en haar overlevingsdeel die door moest gaan in beweging moest blijven niet stil kon staan bij de pijn die eigenlijk gevoeld wilde worden. Al haar halve leven was mijn oma kind aan huis in het ziekenhuis haar lichaam vertelde het verhaal van een getraumatiseerde vrouw weet ik. Nu ik als holistisch therapeut studeer haar fysieke klachten vertellen het verhaal van haar emotionele pijn en ze werd er doodziek van. 

En zo werd trauma doorgegeven in onze vrouwenlijn. Mijn oma gaf het aan mijn moeder en mijn moeder gaf het door aan mij samen met de maskers die dit verhaal lang hebben verborgen waar we lang niet hebben kunnen kijken omdat de pijn immens groot was kan ik je vertellen nu ik dit holistisch doorvoelt en doorleeft heb. Trauma wat in de schaduw lag te wachten was op het licht wat dit patroon kon doorbreken ‘’transgene rationeel trauma’’ zogenoemd.

Maskers die voortkomen uit trauma kunnen pijn toebrengen aan anderen zoals emotionele verwaarlozing of psychisch misbruik zijn vormen van trauma die schade toe brengen aan anderen. Zij geven vaak onbewust destructief ongezond gedrag door aan hun kinderen omdat zij zelf schade hebben ondervonden van uit het trauma van hun eigen ouder of familielid dit gebeurd nooit bewust.

Uiteindelijk kwam ik in contact met mijn getraumatiseerde lichaam door jaren van zelfonderzoek, spirituele ontwikkeling en verschillende therapieën. Mijn lichaam gaf verschrikkelijke pijnsignalen af van de emotionele pijn die in mijn lichaam aanwezig was. Ik heb jaren lang gedissocieerd van mijn eigen lichaam geleefd in de vermijding of verdoving van mijn verslaving. Ik kon niet meer door gaan zoals ik dat had geleerd zoals ik dat altijd deed over alle grenzen heen net als mijn oma. Iedere keer gooide ik mijzelf weer over de kop niet omdat ik dat wilde maar omdat ik niet kon stoppen met rennen overleven.

Pas toen ik echt ging voelen wat er in mijn lijf gebeurde kon ik mij los maken van dit patroon ik stopte letterlijk met rennen en ging langzamer lopen. Ik begon de vogels weer te horen en misschien zag ik de lucht voor het eerst in mijn leven echt. Ik begon langzaam de mensen om mij heen echt te zien echt te horen ik begon langzaam weer te leven. Het werd steeds rustiger in mijn hoofd mijn lichaam wat altijd strak en gespannen was werd langzaam zachter en ik werd steeds minder hard naar deze harde stukken in mij zelf. Mijn gezicht werd zachter mijn ogen stonden vriendelijker en ik werd steeds meer aanwezig in het leven maar ook in mij zelf. Van de vluchtige gazelle die op hol sloeg door het gevaar van trauma de leeuw die in het gras lag. 

Werd ik de uil die hoog boven in de bomen zat en uit keek op het landschap en zag wat daar allemaal gebeurde.