In herstel, leven of overleven

Zijn woorden zijn mooi, maar hij zweeft in het midden tussen verbonden en overbonden in.

Langzaam is hij aan het zakken, zakt hij in zijn pijn.

Tot nu toe bleef hij drijven aan de oppervlakte.

Ontwijkt hij onbewust subtiel zijn primaire pijn.

Verhalen vanuit secundaire emoties en gevoelens, opgedane kennis maar nog niet helemaal voelbaar.

De wil is er, de kracht van het hart ontbreekt nog.

Zoekend, afwegend een stap vooruit een stap terug.

Ik wil het echt anders, ik durf niet meer terug dat word mij dood.

Woorden die ik vaker hoor.....

De uitdaging komt als de echte triggers in beeld komen.

Wanneer we diep geraakt worden, wanneer we overladen worden en overvraagt worden, onze grenzen aan moeten geven.

Grenzen die we vaak niet of veel te laat opmerken door een gebrek aan lichaamsbewustzijn, ontstaan uit onbewuste emotionele verwaarlozing. 

Op die manier leerde wij niet wat onze behoeftes zijn, en hebben we onszelf als het waren gedistantieerd van ons gevoel ons hele lichaam. Of beter gezegd we hebben dit niet goed kunnen ontwikkelen door dat we niet de juiste voeding kregen.

Als we niet krijgen wat we nodig hebben stoppen we met vragen, en leren we hoe dan te overleven.

Waar het ontbreekt aan authenticiteit, eigenheid en identiteit kunnen we geen verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen behoeftes. En daarmee gaan we voorbij aan eigen grenzen en die van anderen.

Want wij weten niet wat grenzen zijn op die manier belanden we in de grenzeloosheid van een verslaving.

De uitdaging komt als we geraakt worden door het leven in onze diepste kwetsbaarheid, en onze ridders het overnemen, hoe groter de kwetsbaarheid hoe sterker het overlevingsmechanisme zal zijn.

En nee dit is niet altijd een keuze, soms zijn onze overlevingsdelen zo sterk en krachtig dat het voorbij gaat aan de keuze van een vrije wil.

Je hebt altijd een keuze is niet altijd de juiste zin als het gaat over leven en dood.

We we zullen overleven, zelfs als dat ons uiteindelijk de dood in jaagt, de paradox van een verslaving.

Langzaam word het zichtbaar, voelbaar het dreigende gevaar waar we ons halve leven al voor weg rennen voor vluchten, als een op hol geslagen gazelle op de vlucht voor een tijger die rent voor zijn leven.

Ga ik rennen of blijf ik nu?

Met het vertrouwen dat ik deze alles overweldigende pijn die in mij woekert kan verzorgen kan dragen, dat ik mijn wonden kan verzachten, kan verbinden met liefde voor mij?

In het vertrouwen dat deze storm mij niet zal verslinden, maar voorbij zal gaan…

Durf ik te blijven als ik eigenlijk wil vluchten?

Durf ik te voelen als ik eigenlijk wil verdoven?

Kan ik je toe te laten als ik je eigenlijk weg wil duwen?

Durf ik echt stil te staan, als ik gek word van de onrust?

Ben ik bereid de leegte toe te laten, zonder het te vullen met iets of iemand anders?

Kan ik valse hoop los te laten, en eerlijk zijn naar mijzelf in wat ik gemist heb en wat ik echt nodig heb?

Durf ik te leven?