Onbegrip bij psychische klachten

Als psychisch kwetsbaar mens stuiten we vaak op onbegrip van onze omgeving in kwetsbare periodes. De Mensen om ons heen vergeten vaak dat je kwetsbaar bent wanneer je al een hele tijd je stabiele sterke zelf bent die ook schuilgaat in ons. 

Vaak sluipt een verminderde draagkracht er langzaam in door in een te korte tijd aan te veel stress blootgesteld te worden door verschillende factoren. 

Een verminderde draagkracht zorgt er letterlijk voor dat we tijdelijk minder kunnen dragen.

Zij die dicht bij staan worden vaak onbewust en onbedoeld op afstand gezet door het gedrag van diegene. 

Zij die kwetsbaar zijn zijn immers aan het overleven en hebben weinig ruimte voor de behoeftes van anderen in deze storm. 

Ze trekken zich terug uit contacten zijn niet voor rede vatbaar, en raken eerder in conflicten. Kunnen prikkels en gevoelens minder goed filteren en verdragen omdat ze genoeg aan zichzelf hebben. 

Vaak zijn onze eigen gevoelens al te veel laat staan die van de ander. 

We worden onzeker, hebben eindeloos bevestiging nodig, misschien worden we op een bepaald punt zelfs wantrouwig en neemt de angst de overhand en wantrouwen we onze geliefden. Waardoor we ze al bijtend en blaffend op afstand zetten alles is te veel jij bent te veel. 

De ander ziet vaak alleen de onredelijkheid, en vergeet de kwetsbaarheid die daar onder schuilgaat op die manier word het een persoonlijk verhaal. 

Het loopt uit op onbedoelde conflicten wat vaak nog meer stress oplevert.

Het doel is bereikt mensen blijven weg daar verdwijnen we in onze eigen eenzaamheid eindelijk rust.

Als de storm is gaan liggen en de lucht weer open trekt en onze draagkracht neemt weer toe, wat altijd zo zal zijn! stappen we voorzichtig terug de wereld in. 

Waar we op onbegrip stuiten we moeten ons verontschuldigen voor ons gedrag of zijn niet meer welkom.

Vaak ontbreekt het aan compassie voor de kwetsbaarheid  achter het onbegrepen gedrag.

En word de nadruk gelegd op het gedrag waarmee we de ander hebben gepasseerd. 

Dit beeld zie je vaak uitvergroot in verslaving. 

Wanneer iemand uit een verslaving komt word er vaak benadrukt dat hij het goed maakt met zijn omgeving aan hen die hij schade heeft gebracht.

Wat vaak niet word gezien is de kreet uit nood.

We duwen onze geliefde weg niet omdat we niet van hen houden maar juist omdat we van ze houden.

Bange honden bijten en blaffen nou eenmaal.

Dat ze bijten is niet goed te praten.

Maar dat zij ook liefde, warmte en steun nodig hebben in deze kwetsbare kant van zichzelf zonder oordeel en verwijt is een feit.

Begrenzen vanuit liefde is hier dan ook de uitdaging.

Ik keur jou gedrag niet goed maar als je weer bij zinnen bent blijf je welkom.

Vaak is onbegrepen gedrag een signaal van een mens in nood.

Laten we de mens achter zijn pijn blijven zien ook als het moeilijk word.

Het is niet persoonlijk het doet gewoon PIJN.