Oordeel over psychische klachten

Ik merk het bij mezelf altijd als ik iemand leer kennen op het gebied van liefde.

En vraag me dan al snel af wat zal hij vinden van de rugzak die ik met me mee draag en de naweeën van mijn ontwrichting.

Ik was altijd een ster in het verbergen van mijn kwetsbaarheid, maar had met regelmaat depressieve gevoelens en chaos in mijn hoofd. 

Wanneer mijn kwetsbare kant toch tot uiting kwam in de vorm van een paniek aanval, angst , of de zwaarte van de depressieve gevoelens. 

Ervaarde ik dat veel mensen niet weten hoe zij hier mee om moeten gaan.

Vaak versterken zij juist de angst door vooral te benoemen, hoe erg zij het vinden jou zo te zien en hoe moeilijk het voor hen is hier mee om te gaan. 

Dat is naar mijn zienswijze geen veilige bedding om in te zijn als je angstig bent.

Er gewoon even zijn zonder oordeel is zo waardevol. 

Het kan zelfs zo zijn dat mensen afstand van je nemen, omdat zij jou gevoelens te moeilijk te zwaar of te beladen vinden. 

Wat het gevoel van een gebrek aan steun juist versterkt en de angst om deze gevoelens opnieuw te delen juist groter maakt.

Wat maakt dat je jezelf kan ervaren als last voor de ander.

Vaak lopen we lang alleen rond met psychische klachten waaronder ik zelf, voordat we steun zoeken, en toe laten. Als je altijd alles alleen hebt moeten doen is steun toelaten helemaal geen gemakkelijke opgave, al voel je aan alle kanten dat het niet goed met je gaat.

Ik ben een vrouw met een behoorlijke rugzak.

Als ik dan terug hoor dat er twijfels achter mij worden gezet aan de hand van mijn verleden raakt mij dat.

Ik vind in feite dat de ander mij dan te kort doet maakt dat mij minder mens die rugzak of juist mens?

Waarom zijn we bang en zien we mensen met een psychiatrisch ziektebeeld als zwak als moeilijk als te veel als onbetrouwbaar?

Waarom mag je geen problemen hebben en ga je een rang naar beneden als ze wel hebt?

Waarom schaamte voelen voor het feit dat ik geen contact heb met mijn ouders en maakt dat mijn situatie ongewoon?

Terwijl dat juist een super krachtig besluit was voor mijzelf uit zelf liefde.

Waarom twijfelen of ik misschien niet terug zal vallen in een verslaving en word niet juist de kracht belicht waarmee ik daar uit ben gekomen?

Waarom mag ik niet gewoon ik zijn?

Er ligt een donker laagje over psychische problemen heen een stigma/ zelfstigma.

Het word weggezet als lastig, omdat de ander niet weet hoe hier mee om te gaan. 

Omdat zij een gewond dier zien waar ze liever niet naar willen kijken.

Waarom mag de wond niet gewoon gezien worden en de struggels daar omheen? 

Waarom word je kracht niet gezien maar juist ontkracht door te zeggen.

Dat je hulp nodig hebt...

Mag ik volledig mijzelf zijn?

Mijzelf geen last voelen als ik psychische klachten ervaar?

Mogen mijn gevoelens er zijn licht of zwaar?

Mogen mijn angsten er zijn ook als iemand niet weet hoe hij/zij er op moet reageren?

Mooie vragen voor mijzelf