Prestatiegericht Trauma

Als we gedreven worden door prestatiegerichtheid zullen we dat niet volhouden.

We beginnen aan een dieet, zijn succesvol voor een beperkte tijd.

Of we slaan door en ontwikkelen een eetstoornis.

Uit een gevoel van controle verlies zoeken we naar houvast.

Of we laten het langzaam los en vallen terug in het patroon waarin we het jojo effect terug zien.

We houden het niet vol als we bewegen vanuit externe bronnen en niet vanuit een interne motivatie, die komt vanuit ons hart.

Het is niet vervullend want het gat wat we proberen te vullen met goedkeuring en waardering van anderen is oneindig.

Prestatiegerichtheid komt vaak voor vanuit emotionele tekorten een blind trauma voor vele.

Daar waar trauma aan de orde is staat de overlever op.

Als we vanuit overleven iets halen zal het ons niet vervullen we hebben steeds meer nodig moeten nog beter zijn leggen de lat steeds hoger.

Bij tegenslagen zullen we diep van binnen geraakt worden in onze onstabiele basis.

En zal de façade die we gebouwd hebben uiteindelijk alsnog omvallen. 

Op overlevingskracht zit een limiet. Overleven kost veel energie en hebben zij energie nodig uit externe bronnen.

Om dat te vergaren moeten we heel hard werken.

Net als een hardloper, we kunnen heel lang rennen op wilskracht.

Maar het systeem hiermee doel ik op het lichaam, zal het op een bepaald punt begeven.

Het zal zichzelf uitputten en het zal ergens op kracht moeten komen.

Dat is naar mijn zienswijze het moment dat een burnout, of een depressie tot uiting komt. 

Na vele signalen die we onbewust negeerde, want de overlever kan niet stoppen hij is immers aan het overleven.

We zijn te lang sterk geweest hebben sterk moeten zijn. 

We bewogen van uit het nodig hebben van.

Dat is geen duurzaamheid dat is het leed wat overleven heet.

Vaak is dit de omkeer en gaan we ons dieper verbinden met het verlangen van ons hart, dit is waar leven begint.

Ons hart is onbaatzuchtig staat naast de ander niet boven de ander. 

Heeft niks nodig omdat het alles al heeft. 

Is altijd vol en geeft omdat het genoeg heeft. 

Het geeft niet om te halen in tegenstelling tot de overlever wat we ook wel het ego noemen in spirituele begrippen.

Het hart mag gewoon zijn zoals het is zonder doelen zonder streven zonder verwachtingen. 

Het kan niet falen want alles is precies zoals het moet zijn. 

Als het hart niet gevuld is met onze eigen waarde door emotionele verwaarlozing zal de overlever blijven vullen vanuit externe bronnen.

We hebben immers niet gekregen wat we nodig hadden.

We zullen steeds meer nodig hebben om dezelfde kick te ervaren want onze liefde komt niet van binnenuit.

Vanuit daar worden we hebberig, kortzichtig, controlerend proberen we grip te houden op de situatie vanuit angst.

We worden slaaf van ons eigen overlevingsmechanisme omdat de leegte die daar onder schuilgaat hart verscheurend en uiterst kwetsbaar is.