Psychiatrie, gewoon een ontregeld mens..21 maart 2022

Wanneer iemand tegen mij verteld dat hij in de psychiatrie werkt was mijn eerste reactie jeetje wat heftig. Vaak word psychiatrie geassocieerd met gekte. Vroeger waren de psychiatrische afdelingen zwaar vergrendeld en werden mensen die aan dit ‘ziektebeeld’ lijden gepijnigd zo dat de gekte uit hun zou verdwijnen. Wat het ziektebeeld alleen maar erger heeft gemaakt toen der tijd. Of ze legde iemand zo lam dat hij niet meer kon praten of bewegen.

In deze tijd onderdrukken we de symptomen die ontstaan uit een psychiatrisch ziektebeeld met medicijnen we dempen eigenlijk de uitingsvorm van een zwaar ontregeld mens. Want we weten niet hoe hier mee om te gaan en de persoon zelf weet ook niet hoe dit te reguleren. Want naar mijn zienswijze is een mens met een psychiatrisch ziektebeeld gewoon een mens wat erg ontregeld is waar door dat er geen filters zijn om dat hij of zij uit zijn lichaam schiet en dus alle grenzen kwijt is met name de begrenzing van zijn eigen lichaam. In het lichaam zit zo veel oud zeer wat continu getriggerd word en een gevoel van onveiligheid af geeft dat deze mensen het universum in schieten en het contact met de aarde kwijt raken. Naar mijn zienswijze ontstaan er zo psychoses deze mensen zijn vaak nauw verbonden met spiritualiteit om dat ze grotendeels buiten hun lichaam leven door de dissociatie die ontstaat om dat ze zich te onveilig voelen om in hun eigen lichaam te zijn. 

Naar mijn zienswijze zijn deze mensen getraumatiseerd en voelen ze zich non-stop onveilig en hebben een overlevingsmechanisme gecreëerd waar ze in vast komen te zitten.. wanneer we vluchten voor onze wonden kunnen we niet stoppen wanneer die wond nog een gapend gat is en er word in geprikt gaan we rennen ik zie het rennen als een vlucht mechanisme. Ik leerde een man kennen met een psychiatrische achtergrond naarmate ik hem beter leerde kennen zag ik in hem een man die gewoon erg ontregeld raakt door de wereld en de omgeving waar in hij leeft. Hij heeft geen hou vast in zichzelf schiet in zijn overlevingsmechanismes door dat hij geraakt word in onveiligheid en kan niet stoppen met rennen. 

Wat me fascineert aan deze mensen is dat ze heel gevoelig zijn en ontzettend slim hoogbegaafd kun je gerust wel zeggen want door zijn stortvloed aan woorden en de warrigheid heen hoor ik zijn verhaal hoor ik zijn pijn hoor ik zijn wanhoop en onmacht. Hij is op zoek naar evenwicht, maar krijgt hem niet gevonden hij is een slaaf van zijn eigen overlevingsmechanismes zijn pijn is enorm en zijn triggers zijn overal. We worden allemaal wel eens geraakt in oude pijn uit onze kinderjaren, maar mensen die getraumatiseerd zijn, zijn altijd in pijn er zijn korte rust momenten, maar het lichaam is over het algemeen altijd in een alerte staat van zijn en pijn waar door ze continu worden getriggerd in overleven dat is mijn eigen ervaring. Dus de volgende keer dat je iemand ziet die in dit beeld past, bedenk dan dat het ook gewoon een mens is wat aan het overleven is.