The burden of the past

Wat mijn voortuin mij liet zien.

Toen ik hier kwam wonen heb ik een Magnolia boom gepland precies in het midden van mijn voortuin.

Ik besloot mijn voortuin onder handen te nemen nadat ik de oude rommel had geloosd werd de tragedie zichtbaar die zich afspeelde in mijn voortuin of zeg liever gezegd in mijzelf.

Mijn proces ontvouwde zich langzaam  een oude boom die aan de weg groeide en zeker 100 jaren oud is had zijn wortels  mijn voortuin ingeslagen. Ik had besloten dat ik een nieuw worteldoek ging leggen, en grint er in ga storten. Om de vulling van de tuin goed te kunne behouden heb ik grenzen nodig, dus ik besloot te onderzoeken hoe ik deze stevig neer kon gaan leggen, dit is de rode draad van mijn eigen persoonlijke groei en ontwikkelingsproces. Grenzen het voelde goed bezig te zijn met de begrenzing van mijn voortuin het voelde alsof ik zelf completer werd. Ik vroeg wat rond en kon bij vrienden bandjes mee nemen, loodzwaar waren ze ik had werkhandschoenen nodig om ze goed neer te kunnen leggen. Ik heb hard moeten werken voor de grenzen die er liggen heel hard zelfs. Toen ik eenmaal de begrenzing van mijn tuin neer had gelegd bleven er links en rechts 2 gaten over, ik besefte mij dat ik daar nog werk te doen had, waar liet ik mensen nog over grenzen gaan een mooie besef moment.

Vele mensen die voorbij kwamen zeiden, je moet de gemeente bellen om die wortels weg te laten halen. Mijn liefdevolle hart had medelijden met de oude boom, ik was bang dat hij ziek werd als ik zijn wortels af zou hakken. Ik besloot mijn voortuin op te hogen kruiwagens vol met zand vervoerde ik. Het was veel en zwaar werk om de boom te sparen. Ik kwam er gaande weg achter dat de wortels van de boom over mijn begrenzing groeide en ik onmogelijk mijn eigen tuin glad kon maken en kon vullen met  grint als ik deze wortels liet zitten.

Ik zag de tragedie in onze familielijn, en hoe de the burden of the past zijn wortels diep in mij had geworteld, en hoe groots de loyaliteit als kind is om de wortels van onze ouders en voorouders te sparen. Hoe we ballast mee dragen en hoe het ons gehele zijn binnen dringt omdat we geen eigen grenzen hebben. Door mijn loyaliteit naar de andere boom werd mijn eigen proces vertraagt en had ik heel veel meer werk. Ik besloot de wortels die over mijn grens gingen te verwijderen zodat mijn eigen ruimte vrij kon zijn, en ik meer ruimte kon voelen voor mijn eigen groei. Ik hakte, ik snoeide ik zaagde een dikke boomstronk werd zichtbaar in MIJN voortuin, langzaam kwam hij in beweging naar veel geploeter bloed zweet en tranen, kwam hij los en ging ik meer mijn eigen ruimte voelen. Ik trok hem uit mijn voortuin en maakte een oerkreet van geluk. Boos, gefrustreerd en vermoeid van het harde werken gooide ik hem uit mijn tuin.

Doordat ik deze boom wilde sparen, had ik dubbel zoveel werk te doen. Toch ben ik dankbaar want de grond die ik uit mijn voortuin haalde werd vruchtbare grond voor mijn achtertuin mijn bedrijf.

Er kwamen vele mensen voorbij, de een bewonderde mijn kracht en doorzettingsvermogen. De een keek medelijdend, ach moet je dat meisje nou zien ploeteren in haar eentje. De een vroeg moet je dit helemaal alleen doen. Waarop ik antwoorde nee maar ik doe het wel alleen, hulp aan nemen is en was een groot leerpunt. Een vrouw zei over mijn Magnoliaboompje weet je dat het jaren duurt voor hij vol met bloemen zit. We hadden het over de grote magnolia bomen hier in de buurt waarin ze prachtig groots uitbouwde in de breedte. Mijn boompje groeide recht omhoog, waarom? Omdat hij stevigheid aan het vergaren is zodat hij genoeg balans heeft om uiteindelijk misschien wel over jaren uit te bouwen en bloeien tot een prachtige stevige boom vol met roze bloemen.

Waar ik mij besefte, god wat zijn wij mensen toch ongeduldig.