Van overleven naar leven

22 juni 2022

Vermijding is tot diep in mijn DNA  aanwezig een moeilijk te doorbreken patroon vindt ik zelf. 

Ja ik vermijd situaties en mensen en ik heb mezelf tot voor kort daar op veroordeeld. Maar begrijp nu waarom ik dat doe en heb gedaan wat voor meer liefde en begrip zorgt dus verzachting.

Na jaren lang struggelen en verdoven veel zelf onderzoek en spiritueel werk. Kwam ik op het punt dat mijn lichaam mij een verhaal begon te vertellen het verhaal van trauma. God wat deed het pijn om weer in contact te komen met mijn eigen lichaam en de wonden te voelen die daar in opgeslagen waren. Ik leefde jaren lang in de vermijding van mijn eigen lichaam ik leefde meer buiten mijn lijf als in mijn lijf. Ik miste de begrenzing van mijn eigen lichaam en wanneer ik wel iets voelde, verdoofde ik dat met drugs of zocht ik andere manieren om, maar niet bij mij zelf te hoeven zijn. Ik zat vast in overlevingsmechanismes patronen. Ik rende letterlijk door het leven heen ik en deed alles in een snelle vaart om maar niet stil te hoeven staan bij alles wat ik voelde. En als ik dan opgebrand was om dat ik al mijn energie grenzeloos over de balk had gegooid viel ik in het zwarte gat van mijn onvervulde behoeftes. Daar waar ik voor weg rende, kwam ik uiteindelijk toch op uit. En dan voelde ik mij depressief en leeg daar waar niks is daar ben ik vaak geweest. Dan wilde ik weg kruipen in een hoekje daar waar niemand mij kon zien daar waar ik mij zelf niet meer zag. En als ik dan uit dat gat krabbelde, werd ik belaagd door angst want ik was in mijn lichaam en alles wat ik daar in voelde, was ik bang voor. En voor je het wist, begon ik weer met rennen om maar niet te hoeven voelen. Want God wat deed het pijn om in mijn lichaam te zijn weet en voel ik nu. 2 jaar geleden begon ik te voelen door het rennen heen ik voelde de traumapijn. En de functie van het patroon wat jaren lang voor mij heeft gewerkt nam af. Ik begon het contact met mijn lichaam te herstellen de conditionering  los te laten van dat waar ik met mijn hele zijn in vast geroest zat. 

Ik heb geleerd om te vermijden weg te gaan bij mijn gevoel te ontwijken er tegen te vechten. Mijn lichaam schiet compleet in de stress en verkrampt zoals een kindje die bang is in elkaar duikt bij gevaar waardoor veel van wat ik voelde, bleef hangen in mijn lijf. Dit patroon zit tot diep in mijn botten verankerd. Mijn lichaam heeft tijd nodig  leert een nieuw patroon aan en dat betekent dat alles er mag zijn zelfs de diepste wonden de diepste pijn. Nieuwe gezonde patronen maken heeft tijd nodig logisch dat het lichaam zich vast houd aan dat wat ik kende. Dat is wat veilig voelde nu weet en voel ik dat dat onveilige veiligheid is. Ik begon weer alles te voelen zoals ik dat ooit heb gedaan als klein meisje ik leerde van uit een conditionering dikke muren te bouwen om dat de pijn die ik voelde ondragelijk was. Dit was de manier hoe we er mee om gingen ‘’Transgenerationeel’’ trauma we leren gedrag aan om om te gaan met trauma God mag weten hoe lang deze patronen al in ons familie systeem aanwezig zijn. Het ligt in onze blauwdruk in ons bloed het wordt doorgegeven van generatie op generatie. En het wordt aangenomen als normaal want dat is wat we leren van onze ouders je weet niet beter als kind. Zo zal het wel horen want zij doen het ook zo.

Ik begrijp nu waarom deze dikke muren er waren langzaam begin ik het vertrouwen weer terug te krijgen in mijn eigen lichaam maar ook in de mensen om mij heen. Vermijding is mijn/onze redding geweest weg gaan wanneer het te pijnlijk werd was de enige optie om te kunnen overleven in de trauma pijn die voelbaar is in het lichaam. Mijn lichaam heeft de neiging om op pijn die ik voel bij anderen te reageren van uit een oude conditionering. Zoals we dus iedere keer stoppen met roken, maar toch weer beginnen, of iedere keer afvallen en toch weer verzand raken in onze oude eetgewoonte en weer aankomen. Zo triggeren de patronen van anderen ook de patronen in ons zelf en stap je automatisch in je oude conditionering zoals mijn lichaam dat doet. Onze patronen liggen diep verankert in ons lichaam is mijn ervaring. En wanneer we niet op holistisch niveau aan ons zelf werken zullen wij altijd weer vervallen in het oude. Mijn empathisch vermogen neemt toe en ik leer nu dat wat me altijd zo in de weg heeft gezeten dat waar ik doodsbang voor was VOELEN om dat juist in te zetten als kracht. In mijn behandelingen zet ik mijn lichaam in als instrument ik werk samen met mijn lichaam. Waar ik zo lang voor heb gevlucht is nu mijn grootste geschenk. Door de vele trauma’s in mijn eigen lichaam ben ik nu in staat trauma en pijn te durven voelen bij de ander en zo kan ik gericht behandelen. Mijn lichaam verteld het verhaal van degene die op mijn behandeltafel ligt. Het zijn bijzonder mooie ervaringen soms ook moeilijk en pijnlijk want dat is wat trauma is PIJN. Jaren lang leefde ik in een stroomversnelling zonder enige remmingen zonder grenzen. Mijn lichaam heeft geleden ik heb op wilskracht overleefd. NU begin ik te vertragen te voelen te vertrouwen te verzachten te accepteren te leven..