Verlatingsangst hoe groter de claim hoe dieper de wond.

Zo kunnen ook ouders hun kinderen claimen, wanneer er geen gezonde hechting plaatsvind en hiermee doel ik op een hechting vanuit angst en niet gebaseerd op vertrouwen. Vaak komen mensen met verlatingsangst in een relatie terecht met iemand die bindingsangst heeft omdat zij vaak een ouder hadden die emotioneel onbeschikbaar was. Het voelt vertrouwd wanneer zij een partner vinden die bindingsangst heeft onveilige veiligheid.

Zij zullen wederom niet krijgen wat zij nodig hebben maar dat is wat zij kennen. Zij proberen een behoefte te vervullen in hetzelfde water als daar waar de wond ooit ontstond. Zij doen emotioneel een groot beroep op hun partner met bindingsangst wat voor ontzettend veel stres zal zorgen. Door de claim van de verlatingsangst benauwen zij hun partner en verstikken zij hen zo verergen zij ook deze dynamiek. Daar waar zij als de dood voor zijn verlaten worden, word werkelijkheid. 

Hoe meer zij zullen claimen hoor meer de partner met bindingsangst afstand zal nemen en uiteindelijk weg zal gaan omdat zij geen ruimte meer voelen in de verbinding. 

Zij hebben dezelfde wond alleen een ander overlevingsmechanisme, degene met bindingsangst gaan de verbinding al uit de weg voor hij heeft plaats gevonden kiezen eieren voor hun geld ik doe het wel alleen zijn heel zelfstandig. Degene met verlatingsangst blijven wanhopig opzoek naar iemand die de leegte van hun behoeftes vervuld. 

Wanneer beide ouders in deze dynamiek verstrengeld zitten, en zij worden beide geraakt in hun eigen trauma’s. Degene met bindingsangst word hard en onbereikbaar, en degene met verlatingsangst, angstig en wanhopig opzoek naar een reddingsboei. En er komt dan een kind bij in deze dynamiek, zal het kind de onbereikbaarheid van de ouder met bindingsangst voelen, en zij zal de wanhoop van de ouder met verlatingsangst voelen en zorg gaan dragen voor de ouder die bang is om verlaten te worden. omdat dat de enige verbinding is die zij aan kan gaan. Omdat hij zoveel word getriggerd in de relatie met zijn partner en de wanhoop en pijn steeds grotere zal worden en de stres en daaruit ontstaande psychische klachten erger zullen worden. Zal de ouder met verlatingsangst de reddingsboei met beide handen aangrijpen hij is immers een overlever. 

De pijn word naarmate deze relatie vordert steeds groter en dieper en het kind komt tussen het vuur van deze disfunctionele dynamiek terecht.

Kinderen kunnen geen kinderen opvoeden, omdat de ouders emotioneel onvolwassen zijn door het trauma wat zij zelf opliepen, en verzeilt raken in de triggers van de traumapijn van het kind in hen. Hierdoor kunnen zij niet meer objectief kijken maar worden zij overmand door boosheid die fungeert als een muur van afweer van hun diepere lagen hierdoor ontstaat er oorlog tussen beide. 

Zij hebben hier zelf geen weet van omdat zij leven in een projectie. Een afweermechanisme wat hen beschermd tegen de hartverscheurende waarheid van hun eigen trauma..