Waar empathie doorslaat naar mee lijden.

Waar empathie doorslaat naar medelijden en waar compassie voor de ander tot zelfdestructief gedrag leidt.

Moniqeu Timmermans

Redacteur bij Mad in the Netherlands

Ik schreef er een gedicht over..

Hoe kan ik nou boos zijn als jij jezelf tekort blijft doen waardoor ik zelf tekorten op gelopen heb. 

Hoe kan ik nou boos zijn als je innerlijke muren er voor zorgen dat je mij op afstand houd en ik daarom niet de nabijheid kan vinden in het contact met jou.

Hoe kan ik nou boos zijn als de gevoelens waar jij je voor afsluit zo diep en donker zijn dat zij geen licht kunnen verdragen en je daarom mijn licht niet binnen laat.

Hoe kan ik nou boos zijn als je zelf overspoeld raakt en mij daarom als 

(te) veel ervaart.

Hoe kan ik nou boos zijn als je jezelf en anderen onbewust pijn doet, door de pijn die in jou leeft, en jij jezelf daar nooit voor vergeeft.

Hoe kan ik nou boos zijn als ik de verbittering zie in je gezicht, de glans die uit je ogen trekt en jij mij niet ziet omdat je naar mij kijkt met je ogen dicht.

Hoe kan ik nou boos zijn as ik de wanhoop voel, de zwaarte waar in je zou verdrinken als je deze echt toe zou laten.

Hoe kan ik nou boos zijn als jij jou woede naar binnen richt, waarmee je mij hard raakt als een harde onverwachtse klap recht in mijn gezicht.

Hoe kan ik nou boos zijn als alle op anderen gerichte daden ontstaan zijn vanuit wanhoop en pijn.

Hoe kan ik nou boos zijn als ik jou waterval van tranen huil.

Hoe kan ik nou boos zijn als ik weet dat ook jij ooit was zoals ik in het klein.

Hoe kan ik nou boos zijn als ik weet dat er toen ook niemand voor jou kon zijn.

Hoe kan ik boos zijn als de pijn die ik voel ook van jou is en niet alleen van mij…

Als ons begrip eindeloos is, ervaren we vaak een gebrek aan grenzen. Waar we denken een steun te zijn voor de ander, gaan we voorbij aan ons eigen welbevinden, behoeftes en verlangens.

Boos zijn is een gezonde emotie een duidelijke grens, die lijd tot een sterke eigen identiteit, dit ben ik dat is de ander. Door een te groot empathisch vermogen, wat altijd ontstaat door een eigen stukje trauma, gaan we vaak voorbij aan onze eigen behoeftes, cijferen we onszelf weg omdat het verlangen om door de ouder gezien en gehoord te worden groter is.

Want verbinding is een levensbehoefte.

Vaak zit er in vroegkinderlijk trauma een diepe zelfafwijzing verscholen. En is boos zijn op de ouder simpelweg te gevaarlijk omdat het hier gaat over leven en dood.

We zijn loyaal aan de ouder omdat ons leven af hangt van de zorg die we van hen ontvangen.

Ouders kunnen door eigen persoonlijkheidsproblematiek, onbewust misbruik maken van hun kinderen waarin grenzen ver overschreden raken en het tot psychisch en of lichamelijk misbruik kan leiden.

Dus mag ik boos zijn? Ja want nu ben ik veilig.