Zwemmen in zwart water....

Zo voelt het voor mij wanneer ik geraakt word in mijn diepste schaduwkant, ik blijf zwemmen opzoek naar een uitweg. Machteloosheid een overschaduwende schaduw die langzaam door mijn gehele zijn trekt een diep verdriet. 

Er is maar een iemand die mij zo intens triggerd in deze leegte en dat is mijn moeder.

Dit is een van de redenen dat ik 2 jaar geleden noodgedwongen het contact met mijn ouders moest verbreken. Het was slopend om elke keer weer geconfronteerd te worden met deze leegte. De depressieve gevoelens zorgde er voor dat ik te vaak de zin in het leven verloor.  Ik raakte zo ontregeld, en na 100 wegen te hebben geprobeerd om ons contact toch te behouden schreeuwde mijn lichaam het uit dat ik hier niet langer kon blijven.

Want dat, dat was mijn dood geworden.

Een pijnlijke harde waarheid daar waar je verbinding zoekt het niet kunnen vinden.

Zij kon mij niet geven wat ik nodig had en die waarheid was aan mij om aan te nemen. 

Ik bleef hopen en mijn hoop werd valse hoop, en mijn valse hoop werd een teleurstelling op teleurstelling op teleurstelling en dat werd mijn lijden. 

Elke keer had ik verwachtingen bouwde ik sprookjes kastelen in mijn gedachten plaatste ik mijn moeder op een voetstuk waar zij onmogelijk aan kon voldoen. Hoe hard zij het ook probeerde, mijn hoop was groot mij dromen waren eindeloos. Elke keer als we dan weer bij elkaar waren en zij mij woorden gaf maar een leeg hart brak ik van binnen. 

Elke keer als ik hoopte dat ze mij zou zien en zij niet kon kijken in de spiegels van mijn ogen verscheurde het mij. 

Elke keer als zij mij emotioneel diep raakte omdat zij niet kon voelen zoals ik dat deed verbaasde ik me, alsof ik met een platte hand recht in mijn gezicht geslagen werd op een onverwachts moment. 

Wij keken anders naar de wereld, daar waar ik haar kon zien zag zij mij niet, en elke keer deed de projectie vanuit haar negatieve zelfbeeld uit een gebrek aan zelfreflectie pijn en zetten het een dikke extra kras op mijn negatieve zelfbeeld… 

Elke keer viel ik nog dieper in deze plas met zwart water tot ik bijna niet meer op kon staan. En elke keer bleef ik hopen dat het de volgende keer beter zou zijn.

Het kindje wat wacht tot ze krijgt waar ze zo op hoopte verbinding.

Afgelopen 2 jaar dat ik mijn moeder niet zag na een onoverkomelijke ontwrichting omdat ik bleef hopen en bleef ik vallen. Was mijn herstel vooral gericht op het hertstellen in de verbinding met mij zelf en dat wat ik hoopte te vinden elders dat dat was te vinden in mij.

Ik kon dit pas zien toen ik de hoop opgaf en na een heftige periode van rouw, hoop plaats maakte voor acceptatie. 

Acceptatie in dat wat er niet was en misschien wel nooit zal zijn, en dat is oke. 

Ik heb het niet meer nodig van mijn moeder, ik ben nu een volwassen vrouw en zorg nu voor mijn eigen behoeftes.

En zij, ze mag zijn wie ze is. 

Het kind in mijn huilt maar ik ben er nu.

Alleen op deze manier kunnen wij in verbinding zijn en daar voor ben ik dankbaar.